Տաքսիի կանգառ է։ Շարվել են տաքսիները մայթի երկայնքով, iսկ մայթի վրա մի նստարան կա' ծառի տակ։ Ես եմ նստած նստարանին ու երկու տաքսիստ։ Երկու հոգի էլ կանգնած են։ Խոսում են իրենց աշխատանքային առօրյայից։ Կանգնածներից մեկի հեռախոսին զանգ եկավ։ Սա խոսքը կիսատ թողեց ու.
-Աաա՜, Լիպարիտիչ ջան, բարի լուս (իսկ ցերեկվա ժամը չորսն է)... Զանգեցի' պատասխանող չեղավ... Չէ... Հիմա ավտո եմ քշում, հարմար չի։ Ես հետո կզանգեմ...
Նայում եմ նրան ու մտածում. «Այ էսպես, վարչապետից մինչև տաքսիստ, իրար խաբելով ապրում ենք, իրար խաբելով՝ երկիրը վարի տալիս»։
Համլետ Մարտիրոսյան